รู้ดีกว่าใคร

คนเราเวลาเจอกัน คุยกัน ก็จะถามสาธาระทุกข์สุขดิบกัน ความเป็นอยู่ รูปร่างหน้าตา ความอ้วน การเรียน การเงิน การงาน ถามข่าวคราวคนที่บ้าน ถาม....ฯลฯ   เรื่อย ๆ ไป เยอะแยะมากมาย

แต่.....คงไม่มีใครอยู่ ๆ เดินมาเจอกันแล้วทักว่า  " เธอ.....นี่เธอเป็นริดสีดวงหรือปล่าว "

ถ้าอยู่ดี ๆ ถามกันคงแปลก ถ้าไม่สนิทกันยิ่งแปลก

เพราะ ริดสีดวงเกิดในที่ลับ เกิดตรงจุดที่คนไม่ค่อยอยากเล่า อยากโชว์เท่าไร เพราะเป็นแล้วอาย โดนล้อบ้าง กลัวคนรังเกียจบ้าง เลยเป็นเรื่องไม่น่าเล่าสู่กันฟัง ไม่มีใครหรอก อยู่ดี ๆ มาอวดกันว่า ฉันเป็นริดสีดวงนะ

เลยเกิดเป็นปมด้อยในใจ " เป็นหรือไม่เป็น ตัวเรารู้ดีกว่าใคร "

แต่ส่วนใหญ่มักจะกระซิบในใจตัวเองว่า " ฉันเป็นอยู่นะ แต่ฉันเป็นนิดเดียวน่า ไม่น่าเป็นไรหรอก  เดี๋ยวก็หายเองน่า "

ปล่อยไว้ลุกลาม กลายเป็นอย่างอื่น รุนแรงขึ้น หนักขึ้น ตอนนั้นแหละครับ ค่อยมาพบหมอ บางครั้งมันก็อาจจะสายไปเสียแล้ว

ถ้าเรารู้ว่าเป็น อย่าหลอกตัวเอง ริดสีดวงรักษาได้ และหายขาด ถ้าเรารักษาอย่างถูกวิธี